رابطه با آمریکا هرگز ممکن نیست/مشکل ما با آمریکا مشکل هسته ای نیست

ابوالفضل رضائی- بعد از توافق ژنو که عده ای آن را فتح الفتوح دانستند صدای بوق و شیپور حامیان دولت در رسانه ها چنان بلند شد که گویی در تاریخ ایران اتفاقی به این بزرگی رخ نداده است. هر روز می دیدیم که یکی از کارگزاران دولت در فضای مجازی و یا در رسانه ملی حاضر می شود و صحبت هایی از قبیل لغو تحریم ها و برگشتن عزت ملت ایران می کند. اما بعد از چند روز که آب ها از آسیاب افتاد و این هجمه رسانه ای فروکش کرد تازه نوبت به خواندن متن این توافقنامه رسید تا معلوم شود آیا برای ما فتح الفتوح بوده و یا برای طرف مقابل. سیل انتقاد ها به توافقنامه بعد از گذشت چند روز از امضای آن آغاز شد؛ انتقادهایی که اکثر آنها را می توان وارد بر این توافقنامه دانست. کار به همین جا ختم نشد و رئیس جمهور محترم جناب آقای روحانی که آزادی بیان و انتقاد پذیری از برنامه های اصلی دولتشان بود نتوانستند انتقاد پذیر باشند و در رسانه ملی منتقدین به توافقنامه را افرادی بی سواد معرفی کردند . اما کار به همین جا ختم نشد و تنها منتقدین نبودند که تفسیری غیر از آنچه دستگاه دیپلماسی دولت می گوید داشتند بلکه طرف مقابل نیز هر کدامشان تفسیری به رأی خود از این توافقنامه انجام دادند. شاید مسئله مهمتر از تفسیر به رأی تهدیدات هر روزه ای بود که دولتمردان آمریکا از آقای رئیس جمهور گرفته تا وزیر و سخنگوی وزیر و غیره هروز و به هر بهانه ای علیه مردم ایران کرده و می کنند. در همین شش ماه که این توافقنامه انجام شده صحبت از گزینه های روی میز به اندازه تمام 8 سال گذشته بوده است. در این میان برخی نیز هستند که به خیال رابطه با آمریکا در پوست خود نمی گنجند و تمام آمال و آرزویشان روابط با آمریکاست. این افراد اعتقاد دارند تا زمانی که با آمریکا رابطه نداشته باشیم با جایی نخواهیم در حالی که این رابطه به دلایل متعدد ناممکن است و همانگونه که مقام معظم رهبری گفتند: تصور برخی دولتمردان دولت قبلی و همچنین برخی دولتمردان دولت فعلی این است که اگر ما در قضیه هسته ای، با امریکا مذاکره کنیم، موضوع حل می شود، من هم به دلیل اصرار آنها بر مذاکره در خصوص موضوع هسته ای، گفتم مخالفتی ندارم اما همان موقع هم تاکید کردم که خوشبین نیستم. اما یکی ازمشکلاتی که در مورد تحلیل روابط ایران و امریکا وجود دارد این است که افراد کمتر به عمق موضوع پرداخته می شود و تنها لایه‌های سطحی این مسئله مورد بررسی قرارمی گیرد. واقعیت این است که رابطه ایران و امریکا کلاف سردرگمی است که ایران و امریکا تنها بازیگران ان نیستند بلکه بازیگران حرفه ائی دیگری که از این رهگذر سود کلانی می برند. در فرایند این روابط تاثیر گذار هستند . بخشی از این بازیگران و عوامل را باید در داخل امریکا و برخی دیگر را درمناسبات منطقه ای و بین المللی جستجو کرد. تجربه سیاسی نشان می‌دهد که لابی کشورهای عربی و لابی اسلحه و لابی ایپک در کنگره امریکا هرگز به بهبود روابط ایران و امریکا تن نخواهند داد. اسرائیل و عربستان و دیگر کشور‌های عرب منطقه از جدی ترین مخالفان بهبود روابط ایران و امریکا هستند یادمان نرفته که در تابستان سال 88 پادشاه عربستان از امریکا خواسته بود که تاسیسات هسته ای ایران را نابود کند . ازسوی دیگر کشورهائی که از رهگذر تیرگی روابط ایران و امریکا بهره اقتصادی می برند هر گز راضی به بهبود این روابط نیستند. لابی ایپک در کنگره امریکا بر این اعتقاد است که اگر روابط امریکا با ایران بهبود یابد، قدرت سیاسی ایران در منطقه بالا می رود و به موازات قدرت نظامی و زیر ساخت‌های اقتصادی که دارد قدرت برتر منطقه خواهد شد و این مسئله باعث خواهد شد توازان قوا در منطقه به نفع ایران و به ضرر اسرائیل و متحدان عرب امریکا تغییر یابد، از این رو آنها به این روابط تن نخواهند داد. حال با این اوصاف و با اینکه مقام معظم رهبری بارها اعلام کرده اند من به مذاکره خوشبین نیستم هنوز آقایان دیپلماسی بر روی حرف خود ایستاده اند و می گویند گرگ و گوسفند می توانند در زیر یک سقف با هم زندگی کنند. امروز می بینیم که به راحتی امریکا تحریم های جدید اعمال می کند و زیر همه آن امضاهای خود می زند و معلوم نیست این اعتماد به کشور زورگو و مستکبر امریکا تا کی ادامه خواهد داشت و دستگاه دیپلماسی کشور به ماهیت پلیدشان پی خواهد برد. رهبر معظم انقلاب در دیدار مردم آذربایجان به مذاکره کنندگان کشورمان توصیه کردند که : پیام ملت ایران در راهپیمایی 22 بهمن، به همه مسئولان و زحمت کشان اداره امور داخلی و خارجی کشور، این بود که ملت ایران ایستاده است و مسئولان نباید در مواجهه با دشمن، احساس ضعف کنند. اکنون مردم ایران نیز از دولتمردان می خواهند یک قدم از حقوق ملت عقب ننشینند و در همه حال مردم را پشتیبان خود بدانند و به دنیای استکبار اعتماد نکنند.